Я ня атамы шляху малочнага,
А наземныя зьявы пяю...
Маці моліцца, сына малодшага
Заклікае сьлязьмі у сям'ю.
А малітва гарачая, простая.
Слоў няма, дый навошта яны!
Сына постаць у мроях выростае,
Апавітая жахам вайны.
Вісьне ў хаце сутоньне сухотнае,
I пытаньні стаяць на чарзе:
– Дзе сынок? Можа доля гаротная
Сакаліныя крылы грызе?
Хоць суседкамі шмат наварожана
На вугольчыках ці на вадзе.
Навярэджаны боль, натрывожаны
Не знаходзіць спакою нідзе.
Палахлівыя думкі над картамі,
Нібы стогны напятай струны,
Паплылі хваравіта-упартымі:
– Можа мёртвым ляжыць бяз труны?
Можа ён у шпіталі зьнявечаны,
А мо здаўся няшчасны ў палон,
I цяпер ён радзіме зь Нямеччыны
Пасылае апошні паклон.
Гэтак ночка сплывае лятункамі
I віецца суровая ніць.
Думкі маці плятуцца карункамі,
Гэтак маці старэнькая сьніць.
I нямала ўжо сноў растлумачана,
А ці сына разгаданы лёс?
Ой, дранцьвее ўначы сэрца матчына,
Сохне ў кроплях затоеных сьлёз.
Узьлятае надзея і падае...
Вытры, маці, сьлязінаў расу.
Я цябе песьняй вешчай узрадую, –
Ліст Чырвонага крыжу нясу.
Вір падзеяў страшэнна закручаны,
Сыну ўсё-ж наканована жыць!
Зь лепшай доляй сьвяткуе заручыны,
Шлях ягоны на Захад ляжыць.
1942
|
|
